Spring forward
& lose yourself in 2024

Met 'Elektra Unbound' ensceneert NTGent huisartiest Luanda Casella nog maar eens een Griekse tragedie. Althans, dat moeten we geloven. ​Op jacht naar de rol van Elektra kopiëren drie jonge acteurs verschillende vrouwen uit literaire klassiekers, popcultuur en sociale media. Alleen om hun eigen problematische zelfbeeld te onthullen.

Gedreven door ideeën over roem, succes en andere grootse waanbeelden, gaan drie auditanten tot het uiterste om de rol van Elektra te krijgen. In Griekse tragedies uit de oudheid is Elektra een meisje dat wil. Ze wil de dood van haar vader wreken en wil dat iedereen haar lijdensweg aanhoort. Snikken en vloeken, vloeken en snikken: Elektra doet bijna niets anders. Ze komt nooit de voordeur uit.

Op dezelfde manier zitten de drie auditanten gevangen in een sensationele montage van interviews en improvisaties. Terwijl ze iconische scènes uit De Oresteia interpreteren - de volledige trilogie over Elektra en haar disfunctionele familie - onthullen ze hun rampzalige eigen levens. Laatbloeier-regisseur Lua en haar vurige assistent Lucius, die een moeizame relatie hebben, komen nooit toe aan het daadwerkelijk ensceneren van Elektra. Is hun onvermogen het resultaat van de complexe relatie die we allemaal hebben met tragedie, of speelt er meer? Waarom rent Lua verwoed weg? En waarom krijgen we het gevoel dat deze auditanten allemaal gestoord zijn?

Geïnspireerd door melodrama en sociale media schakelt 'Elektra Unbound' tussen scènes zoals het publiek over schermen swipet. Alles om het ongemak op het podium licht verteerbaar te houden.

In ‘La montagna è finita’ keert de Brusselse/Italiaanse theatermaker Edoardo Ripani terug naar zijn geboortestreek. 

Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog worden de Italiaanse Apennijnen geteisterd door een lange periode van depressie. De laatste en meest dramatische gebeurtenis vindt plaats tussen augustus 2016 en januari 2017. Drie zware aardbevingen veranderen het landschap van de regio, dat ondertussen één van de “vergeten plekken” in Italië en Europa is geworden. De mensen die achterblijven voelen zich in de steek gelaten, de woede laait er op. 

Vanuit een persoonlijke benadering brengt Ripani een universeel verhaal over de tol van globalisering. Van natuurrampen, ontvolking en economische crisissen tot menselijke en sociale verarming.

Het lijkt alsof ons lichaam nog nooit zo'n prominente plaats heeft gekregen in de manier waarop we naar onszelf en naar de anderen kijken. In het leven van opgroeiende jongeren leidt dat tot kwetsbaarheid, en soms tot ronduit gewelddadig gedrag: racisme, fatshaming, seksisme, pestgedrag. Het gevolg van een blik die mensen reduceert tot een lichaamskenmerk.

'FRAMED' wil die blik bevrijden. Acht performers delen kwetsbare details over de geschiedenis van hun lichaam. Ze tonen hoe uiterlijke kenmerken maar een fractie vertellen over wie iemand écht is. Hun woorden en bewegingen laten een zoektocht naar zelfaanvaarding en trots zien. Dit alles op de live muziek van een exclusief muzikantenduo: Hantrax creëert een aanzwellende clubvibe waarin de groep samenkomt, de trombone van Nabou Claerhout voert naar de emotionele binnenwereld van de performers. 

New York, begin jaren zeventig. South Bronx staat in brand, letterlijk en figuurlijk. De economie stort in, gebouwen staan leeg, bendes maken de straten onveilig, zestig procent van de jongeren is werkloos. Ze hebben geen geld om naar een club te gaan, dus palmen ze de straten in met sound systems, graffiti en breakdance. Hun verzet tegen het establishment groeit uit tot een nieuwe cultuur: hiphop. 

‘HAVOC’, de nieuwe dansvoorstelling van performer en theatermaker Haider Al Timimi, zet een topcast van b-boys en b-girls op het podium. Met de explosieve energie van hiphop neemt hij de kracht van deze revolutie onder de loep. Op de tonen van ‘The Revolution Will Not Be Televised’ van protestdichter en muzikant Gil Scott-Heron, gestuwd door woede en hoop. 

Kan je de wereld redden vanuit de keuken? In ‘ZEEMAAL’ gaat theatermaker Sien Vanmaele op zoek naar duurzame, culinaire oplossingen om haar bezorgdheid over onze planeet en de klimaatverandering te bedwingen. Haar queeste start bij de zee. Het is de plek waar ze vandaan komt, maar ook de plek waar alle leven uit voortkomt. 

Ze neemt je mee op een zintuiglijke reis langs stranden en kliffen, brengt verslag uit van ontmoetingen met zeewieroogsters en zilte landbouwers en filtert de plastic soep uit haar stadsleven. Ze laat je kijken, luisteren, ruiken, voelen, proeven, maar ook snijden, stampen en mengen.

'ZEEMAAL' is een avond vol hoop, een verbindend diner waarin je nieuwe manieren ontdekt om naar onze stormachtige realiteit te kijken.

Als acteur zagen we Thomas Ryckewaert al in ‘The Serpent’ en ‘Het Goddelijke Monster’, als theatermaker maakte hij ‘Golem’ en ‘Genesis’. In ‘Chaos - Making Sense of an Ending’ probeert hij vat te krijgen op een rampspoed. 

In enkele jaren verloor Ryckewaert zijn vader, brak de pandemie uit en blijft het de verkeerde kant uitgaan met het klimaat. Van een videogame over zombies (‘The Last Of Us’!), wetenschappelijke theorieën en apocalyptische sciencefiction tot een uitgestorven gewaande vis: Ryckewaert omarmt de chaos om zijn demonen te bevechten.  

In ‘Chaos’ vervagen de grenzen tussen het intieme en het globale, tussen binnen- en buitenwereld, tussen werkelijkheid en waanzin. Kan wetenschap hulp bieden op een chaotische, onvoorspelbare planeet? Kan je tegelijk rouwen om een geliefde én om het einde van de wereld? Schuilt er poëzie in theorie? En wat dan met theater?

Multidisciplinair kunstenaar Francesca Grilli presenteert de Belgische première van ‘Record’, een voorstelling over het leven van adolescenten. Op basis van de verhalen van een hikikomori en een stuntvrouw toont ze de kwetsbaarheid van jongeren die balanceren tussen het verlangen zich in het leven te storten en het verlangen zich eruit te trekken.

Hikikomori is een Japanse term die wordt gebruikt voor jongeren die contact met de buitenwereld vermijden en zich isoleren in hun kamer. In sommige gevallen maken ze gebruik van een avatar, een krachtig alter ego dat hen vervangt bij “gevaarlijke” activiteiten. In de voorstelling is dit een stuntvrouw, iemand die de dood trotseert door de vorm van een ander aan te nemen.

Voor iedere vertoning stelt Grilli een lokaal koor samen van tieners met diverse achtergronden. ‘Record’ geeft zo een stem aan jongeren die niet vaak genoeg vertegenwoordigd zijn in de podiumkunsten.

De avond wordt vervolledigd met een ‘Spoken word performance’ van Sefora Sam, ook bekend als Sesa onder muzikale begeleiding van Alex H Smith, een Britse percussionist en componist.  Sesa is een spoken word dichteres, auteur en performer uit Antwerpen. Ze laat zich inspireren door zowel de kleine als de grote dingen die dagelijks op haar pad komen. Ze staat vooral bekend om oprechte, kwetsbare en openhartige introspectie doorheen poëzie.

‘24 Italian Songs & Arias (& Voices)’ is een recital en opera over mislukking door performancekunstenaar Brian Lobel en sopraan Gweneth-Ann Rand (Belgische première). 

Brian Lobel mag auditie doen voor een prestigieus New York State Choir. Zijn opdracht: nummers zingen uit ‘24 Italian Songs’, een klassiek liedboek uit 1894. De voorbereiding is intens, zijn eindscore nagenoeg perfect, maar… niet perfect. Hij vangt bot en mag zijn grote droom opbergen. Ook Gwenet-Ann Rand's veelbelovende traject van Royal Opera House Young Artist tot finalist van Cardiff Singer of the World eindigt als ze tweede wordt. 

Zelfverklaarde mislukkingen Lobel en Rand bundelen de krachten voor deze komische en intieme voorstelling. In de plaats van te focussen op succesverhalen, zetten ze ons aan het denken over het vaak verwoestende effect van het nét niet halen. 

Laat je meeslepen door deze recital slash opera over je best doen, behagen en trachten te achterhalen of we ooit 'goed genoeg' zijn. 

Press quotes:

“It’s hard to resist the gorgeous final moments which remind that sometimes imperfection is far more interesting than flawless perfection, and often just having a go is a success in itself” — Lyn Gardner (Stagedoor)

“Without romanticising failure or bitterly rehashing it, this is a performance about frustration, drifting and feeling ‘not good enough’” — Tatjana Damjanovic (The Spy in the Stalls)

In ‘GERMAN STAATSTHEATER’ brengt een groep performers een energieke en performatieve performance. Met onophoudelijke slapstick en overspannen lichamen illustreren ze de eeuwige werkdruk van onze samenleving, met burn-outs en een stresscultuur als gevolg. 

Theatermakers Rosie Sommers & Micha Goldberg (Ne Mosquito Pas) lieten zich inspireren door het traditionele 'German Staatstheater'. Deze theatervorm staat bekend om zijn monumentale karakter, productielogica en het ensceneren van maatschappelijk relevante repertoirestukken. Goldberg en Sommers zien het als een absolute tegenpool van hun eigen theaterpraktijk. 

Met deze voorstelling reageren ze met volle overgave op deze Duitse traditie. GERMAN STAATSTHEATER is een tornado van paniek die omslaat in humor en zelfspot en uiteindelijk de kracht van de gemeenschap laat zien. Het theater als plek waar 'verspilde' energie uitbundig gevierd wordt.

In haar nieuwste voorstelling brengt de Deense choreografe en danseres Mette Ingvartsen, ook huisartiest bij VIERNULVIER, de rebelse skatecultuur naar de Arsenaalsite.  Met een groep skaters en dansers verkent ‘Skatepark’ de snelheid en energie van beweging op wielen. 

Dans en beweging kunnen voor Ingvartsen niet losgekoppeld worden van de wereld waarin we leven. De legende wil dat skateboarden werd geboren op een dag dat lage golven de surfers in Los Angeles dwongen het asfalt op te zoeken. Glijdend door de straten, elk nieuw obstakel overwinnend, bleek het een merkwaardige choreografie te zijn. 

Op de tonen van donkere beats zien we hoe een groep skaters samen de grenzen van het haalbare proberen te verleggen met ollies, kickflips en backsides. Het plezier en de vrijheid spatten ervan af. Maar nog meer dan een spektakel van virtuoze tricks, markeert deze voorstelling de opkomst van een gemeenschap die wordt gedefinieerd door doorzettingsvermogen en hard werken.

‘Skatepark’ is niet alleen een uitbundige viering van de skate community, maar ook een vurig pleidooi voor vrijheid.

“ Dit energiebommetje bewijst: ‘punx not dead!’ ” (★★★★☆)  — De Standaard

Theatermakers Menzo Kircz en Eleonore Van Godtsenhoven gaan in première met ‘residu’, een voorstelling die zich op het speelveld begeeft tussen fictie en geschiedenis. 

Onze wereld is in constante verbouwing. Oude plekken worden omver gegooid, geëffend en verdwijnen onder nieuwe appartementsblokken, koffiezaken en winkels. En met de gebouwen, de industrieterreinen en het onbestemde niemandsland, verdwijnen ook de verhalen.

Menzo en Eleonore delen al jaren een fascinatie voor de verbeelding die schuilgaat achter het schijnbaar waardeloze. Ze stellen zich op als alternatieve archeologen en gidsen het publiek doorheen een landschap aan objecten en verhalen die ze de laatste drie jaar vonden.

In residu worden verloren geschiedenissen gereconstrueerd met wat er is achtergebleven. Een ode aan dat wat achterblijft en wat daarna ook weer verloren mag gaan.

Met ‘ravensbrück’ tracht theatermaker Stefanie Claes haar familie te verlossen van een trauma met een woordloze en beeldende voorstelling.

De grootmoeder van Stefanie belandt tijdens de Tweede Wereldoorlog in het concentratiekamp Ravensbrück. De gruwel die ze er meemaakt, tekent haar én de volgende generaties voor het leven. Claes gaat op zoek naar heling voor haar moeder en grootmoeder. Ze gebruikt het podium als atelier: door te tekenen, schilderen, uit te wissen en belichten brengt ze het stille lijden van drie generaties met ambachtelijk meesterschap tot leven.

Na haar alom geprezen videoperformance ‘Allegedly’, duikt performer en maker Mallika Taneja diep in haar verleden, op zoek naar een stem die vele jaren geleden verloren is gegaan. De theatervoorstelling ‘Do You Know This Song?’ is het tweede deel van een trilogie over rouw en verdriet.   

Met haar harmonium, een microfoon en poppen werpt de kunstenaar een nostalgische terugblik naar haar jeugd en haar gezinsleven toen ze nog kind was. Ze start een zoektocht naar de persoon die ze is kwijtgeraakt. Wie was ze? Waar is ze naartoe gegaan en vooral, waarom is ze verdwaald? In dat proces vindt ze haar eigen stem en leert ze ermee zingen. 

Langzaam maar zeker krijgen we zicht op de beperkende, traditionele rol van vrouwen in de Indiase samenleving. Via haar persoonlijk archief schetst Taneja een portret van genderverhoudingen in India. Met zang probeert ze terug te vinden wat verloren ging.

The Sisters of Mercy werd in 1980 in Leeds opgericht door Andrew Eldritch en Gary Marx. Als één van de eerste groepen die met drumcomputers werkten, stonden ze via de postpunkbeweging aan de wieg van new wave- en gothicmuziek. De band kleurde de jaren ’80 met een reeks schitterende klassiekers die uitgroeiden tot ware cultnummers. 'Temple of Love', 'Body and Soul', 'Alice' en 'No Time To Cry' vormen maar een greep uit hun briljante repertoire. 

Hoewel ze al even geen nieuw album uitbrachten, levert de band nog steeds memorabele concerten af in uitverkochte zalen voor telkens een uitzinnig publiek. Live spelen ze ouder en onuitgebracht materiaal, uiteraard de vele klassiekers en regelmatig passeert ook nieuwe nummers de revu.

Deze zomer liet de Belgische rapsensatie K1D een spoor van platgespeelde festivals achter. Hij is helemaal klaar om zijn zegetocht door het Belgische concertlandschap verder te zetten. 

Zijn debuutalbum ‘From Belgium With Love’ dat vorig jaar uit kwam is een eerbetoon aan zijn thuisland waarmee hij zijn kijk en die van een hele generatie op de Belgische samenleving beschrijft.

Op 26 januari verandert de koning van de moshpit de Balzaal van De Vooruit in de zweterigste club van het land. 

MEAU brengt kleine, pure liedjes over persoonlijke groei, de liefde, of net eenzaamheid. Gevoelig, dansbaar, dromerig en catchy tegelijk.

Op korte tijd veroverde ze een bijzondere plek in de muziekindustrie; in november 2022 stond ze nog in de Balzaal van De Vooruit, maar enkele tientallen miljoenen streams later staat ze te trappelen om ook de Concertzaal helemaal in te pakken.

Twee jaar na de release van zijn eerste EP staat Mickael Karkousse helemaal klaar om door te breken. Al is het misschien wat raar om het over een doorbraak te hebben bij een muzikant die al meer dan 20 jaar en 6 platen op de teller heeft als frontman van GOOSE, toch één van dé Belgische acts van het laatste millennium. 

Karkousse nam de laatste jaren tijd om zijn soloproject vorm te geven, rustig schavend en polijstend aan een nieuwe, unieke sound. Als de in 2021 verschenen EP 'Where do we begin' nog een rustige, poppy nostalgische trip met een vette knipoog naar de jaren '80 was, is het debuutalbum 'Hello' dat nu op de plank ligt een ander paar mouwen.

Mickael werkte samen met producer Victor Le Masne, wiens DNA hen onvermijdelijk meer in de richting van de Franse pop à la AIR en Daft Punk - compleet met huppelende baslijntjes, vocoders en strijkers. Combineer dat met de typische opzwepende opbouw van de nummers waar GOOSE groot mee geworden is, en je krijgt een album om duimen en vingers bij af te likken.

Van YouTube-ster tot wereldster: dat is de weg die de jonge Maisie Peters aan het bewandelen is. Wie houdt haar nog tegen? De Britse singer-songwriter werd opgemerkt door niemand minder dan Ed Sheeran, die haar "de stem van deze generatie" noemt en haar prompt een contract aanbood bij zijn label Gingerbread Man.

Na een reeks van 54 shows als voorprogramma in Sheerans stadiontournee, trok Maisie de wereld rond met haar eigen tour. Die bracht haar afgelopen voorjaar nog naar een compleet uitverkochte Trix in Antwerpen. Intussen heeft de rijzende ster met 'The Good Witch'  (juni 2023) een nieuw album uit, waarmee ze opnieuw op pad trekt.

Glints is een Belgische rapper en zanger. Hij is lid van het collectief ‘Abattoir Anvers’. Alles, van productie tot artwork en het maken van video's, gebeurt ‘in-house’, door leden van het collectief.

Glints heeft een duidelijk Brits accent, omdat die taal er altijd al was toen hij opgroeide, dankzij zijn Britse tante en neven. Hij maakte vele uitstapjes over de vijver naar Londen, waar hij zijn surrogaatfamilie bezocht, wat resulteerde in zijn kenmerkende Britse toespraak.

Hij groeide op als koorknaap in de opera en is geen alledaagse rapper. Deze achtergrond vormt de basis voor zijn unieke stijl: het samensmelten van grandioze koren en opera-elementen met beats en felle raps.

In 2020 bracht Glints zijn debuutalbum ‘Choirboy’ uit dat hij presenteerde in een uitverkochte AB. Het album werd geproduceerd door zijn beat-broer Yong Yello, eveneens lid van het collectief Abattoir Anvers. De samenwerking resulteerde in succesvolle singles als ‘Bugatti’, ‘Gold Veins’ en ‘Lemonade Money’. Na de release van zijn tweede album ‘THE DARK!’ (met hitsingle ‘Roma’ en samenwerkingen met onder meer Roméo Elvis en DAAN), keert Glints terug met een nieuwe single: ‘Alarm’ ft. Jan Paternoster (The Black Box Openbaring). Politieker dan normaal gaan Glints en Paternoster samen op pad om de noodklok te luiden over de huidige sociale problemen en de vraag te stellen: ‘Waar zijn we in vredesnaam mee bezig?’.

Op 3 november 2023 dropte B R I Q U E V I L L E 'IIII' - hun nieuwste verkenningstocht naar de donkerste diepten van de ziel. Het Belgische collectief keert terug naar de pulserende, repetitieve ritmes en het doordringende gitaarwerk, naast een prominentere vocale aanwezigheid. Etherische melodieën en broeierige teksten verkennen het diepere, rijkere sonische palet dat voor het eerst te horen was op 'Quelle' uit 2020.

Het dodelijke duo Tim De Gieter (Amenra, Every Stranger Looks Like You) en Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov, PAARD., The K.) is soms enkele tellen een hiphopact, een vingerknip later een grungeband, om vervolgens te transformeren in een volwaardige sludge/hardcore pletwals.

Onder het motto "Geweldige songs zijn geweldige songs" verkennen de heren naar hartelust muzikale genres, zonder zich aan echt aan één stijl te binden. Daarbij vertrekken ze steevast van retestrakke drums en een basgitaar die in een vat reverb is gevallen gekoppeld aan het vermogen om de dynamiek mid-song in een  vingerknip om te gooien. 

The Undertones, dat is het verhaal van vijf vrienden die in 1976 in het Noord-Ierse Derry besloten om de beginselen van rock and roll te leren. De melodieën en gitaarriffs van de O'Neill broers, beïnvloed door de garagerock van de jaren 60 en de glamrock van de jaren 70, sloegen de spijker op de kop en hielpen hen door te breken met het legendarische ‘Teenage Kicks’. 

In de volgende vier jaar brachten ze andere topnummers uit zoals ‘Get Over You’, ‘Here Comes The Summer’, ‘Jimmy Jimmy’, ‘You've Got My Number (Why Don't You Use It!)’, ‘My Perfect Cousin’ en ‘It's Going To Happen!’ In dezelfde periode namen ze vier veelgeprezen albums op, toerden ze met The Clash door de Verenigde Staten en deden ze een reeks eigen tournees. 

Terwijl je brein langzaam ontwaakt, serveren wij ontbijt en koffie. Daarna bekijken we samen een filmfragment, lezen we teksten en luisteren we naar interessante sprekers. Zet alvast je wekker!

Te gast: Geert Belpaeme, Micha Goldberg, Rosmary Velasquez, Giulia Piana & Castélie Yalombo.

Moderatie: Valentina Barone

In 2023-24 verkent Studium Generale Gent in een reeks van elf lezingen de vele eindes in een mensenleven. Op 13 februari landt de lezing van de Amerikaanse schrijfster en onderzoekster Sophie Lewis in onze Balzaal. Ze vertelt ons meer over het onderwerp ‘Eind goed al goed voor het kapitalistisch kerngezin?’ Na haar lezing gaat Lewis in gesprek met Siggie Vertommen, onderzoeker genderstudies aan de universiteiten van Gent en Amsterdam.

Het kerngezin werkt voor geen meter, weet Lewis. Het is de belangrijkste bron van fysiek en seksueel geweld tegen vrouwen, kinderen en LGBTQ+ jongeren. En wat arbeid betreft, vraagt het kerngezin simpelweg té veel van té weinig mensen. Wie binnen het gezin de meeste zorgtaken op zich neemt, voelt zich vaak eenzaam, uitgebuit en op het randje van een burn-out. Toch voelt leven binnen een kerngezin voor velen van ons als een onontkoombare natuurwet. Maar is dat wel zo?

In feite behoorden heel wat van de zorgtaken die we nu tot het domein van het gezin rekenen vroeger tot de commons. Maar eeuwen van kapitalistische politiek hebben ervoor gezorgd dat zorg meer en meer geprivatiseerd werd en op de schouders van ‘zelfvoorzienende’ individuen terechtkwam Dit heeft geleid tot een enorme zorgschaarste. Het zogenaamde familistische kapitalisme maakt misbruik van het feit dat het gezin voor de meeste mensen niet weg te denken valt uit hun leven, om nog maar te zwijgen van het feit dat het voor veel door de staat gemarginaliseerde en gecriminaliseerde mensen een onmisbaar vangnet is.

Utopische denkers, waaronder Marx en Engels, maar ook zwarte anti-imperialistische feministen uit de VS, hebben ruim twee eeuwen lang de mogelijkheid geopperd om ‘het gezin af te schaffen’. Nu de Covid-lockdowns ons hebben laten zien onder welke onhoudbare druk gezinnen eigenlijk staan, is er over de hele wereld een heropleving van nieuwsgierigheid naar niet-kapitalistische manieren om zorg te organiseren. Op welke manieren weerhoudt onze focus op het kerngezin ons ervan om anders te handelen en te verlangen? En, hoe kunnen we een einde maken aan de huidige georganiseerde zorgschaarste?

Multidisciplinair kunstenaar Francesca Grilli presenteert de Belgische première van ‘Record’, een voorstelling over het leven van adolescenten. Op basis van de verhalen van een hikikomori en een stuntvrouw toont ze de kwetsbaarheid van jongeren die balanceren tussen het verlangen zich in het leven te storten en het verlangen zich eruit te trekken.

Hikikomori is een Japanse term die wordt gebruikt voor jongeren die contact met de buitenwereld vermijden en zich isoleren in hun kamer. In sommige gevallen maken ze gebruik van een avatar, een krachtig alter ego dat hen vervangt bij “gevaarlijke” activiteiten. In de voorstelling is dit een stuntvrouw, iemand die de dood trotseert door de vorm van een ander aan te nemen.

Voor iedere vertoning stelt Grilli een lokaal koor samen van tieners met diverse achtergronden. ‘Record’ geeft zo een stem aan jongeren die niet vaak genoeg vertegenwoordigd zijn in de podiumkunsten.

De avond wordt vervolledigd met een ‘Spoken word performance’ van Sefora Sam, ook bekend als Sesa onder muzikale begeleiding van Alex H Smith, een Britse percussionist en componist.  Sesa is een spoken word dichteres, auteur en performer uit Antwerpen. Ze laat zich inspireren door zowel de kleine als de grote dingen die dagelijks op haar pad komen. Ze staat vooral bekend om oprechte, kwetsbare en openhartige introspectie doorheen poëzie.