Q&A met Xylouris White

VIERNULVIER sprak met beide heren op het vermaarde Le Guess Who? Festival in Utrecht. Diezelfde avond spelen ze voor een volle zaal moeiteloos de pannen van het dak. Live staat het duo dan ook garant voor een energetische jamsessie vol gebalde punkenergie en improvisatorische hoogstandjes. Wij hielden het bij een gesprek over Griekse mythologie, improvisatie en het repetitieve leven van een muzikant. 

Jullie gebruiken de mythe van Sisyphus als inspiratie voor de nieuwe plaat. Als koning van Korinthe maakte hij het zo bont dat de goden hem straften. Tot het einde der tijden werd hij veroordeeld om een rotsblok een hoge berg op te rollen - die telkens weer naar beneden rolde. Een straf die symbool staat voor eindeloze frustratie en herhaling. Waarom droegen jullie een hele plaat op aan net die figuur?

Jim White: “Onze eerste drie platen (‘Goats’, ‘Black Peak’ en ‘Mother’, red.) vormden een trilogie. Deze plaat voelde echt aan als een apart en nieuw verhaal. De inspiratie kwam uit het soort van dagdagelijkse, repetitieve handelingen die je als mens - en als muzikant - doet. En waar je vaak niet meer bij stilstaat of over nadenkt: inchecken en wachten in een luchthaven, snaren vervangen op je instrument. We vroegen ons af hoe het zou zijn als je elke dag hetzelfde doet, maar dat telkens weer vergeet en zo de dag erna weer opnieuw te beginnen.”

George Xylouris: “Daarom kwam de mythe van Sisyphus in het vizier. Ik zag allerlei linken met het leven van muzikanten. Het rotsblok staat voor op tour zijn en weg zijn van thuis en familie. Maar we zagen het ook als iets positiefs, alsof Sisyphus elke dag ook nieuwe manieren vond om die rots boven te krijgen. Dat repetitieve en optimistische 'doordoen ondanks alles' wilden we vertalen in onze muziek. We stelden ons voor dat Sisyphus elke dag opnieuw de omgeving in zich opnam, vogels hoorde fluiten, de seizoenen zag veranderen. En dat allemaal terwijl hij dat rotsblok de heuvel op duwt.”

_{(lees verder onder de video)}

De cover is een eerder grappige afbeelding van Sisyphus, genaaid op een stuk stof. Is dat speciaal gemaakt voor het album?

White: “Nee. We tourden door Griekenland en waren op bezoek bij iemand thuis. Ik zag het daar hangen en was direct verkocht. We waren toen net bezig rond het idee van de mythe te werken: het leek ons een teken van bovenaf. (lacht)”

Als jullie live spelen, komt er telkens veel improvisatie aan te pas. Zijn er voordelen aan het feit dat jullie een duo zijn en geen full band?

White: “Je wordt als muzikant uiteraard beter naarmate je veel samen speelt, maar uiteindelijk gaat het toch altijd over jezelf openstellen en in het moment komen. Je moet als het ware proberen om die momenten waar je alles overstijgt zoveel mogelijk toe te laten. Je creëert goede parameters zodat dat telkens opnieuw kan gebeuren: de juiste kant van je brein gebruiken en connectie maken met wat er in de lucht hangt. Het voelt vaak aan alsof we met drie aan het spelen zijn. Het duo heeft voordelen in die zin dat je alle kanten op kunt. Het nadeel kan zijn dat je muzikaal soms vast zit en er niets gebeurd.”

Xylouris: “Het is een heel specifieke constellatie om als duo te spelen. It's on a whole other level. Solo spelen kan waanzinnig krachtig zijn; met drie mensen spelen is ook weer helemaal anders. Maar een duo kan met één vingerknip of blik compleet van richting veranderen. Een drummer hoeft zich niet zozeer aan toonaarden te houden: dat maakt het allemaal erg vrij. The way we like it.”

Wat zou voor jullie een Sisyphus-achtige straf kunnen zijn?

White: “De ultieme straf voor mij zou zijn om de rots weg te nemen. Ik zou me gewoon leeg voelen.”

Xylouris: “Exactly! (lacht)”

info & tickets

Xylouris White / Nâ Hawa Doumbia 
vr 31.01 - 20:00 Balzaal
folk / rock