Lee Ranaldo x 'Quick Billy'

Voor Videodroom gaat Lee Ranaldo met zijn tegendraadse gitaarcapriolen de dialoog aan met Quick Billy, een film van de Amerikaanse experimentele filmmaker Bruce Baillie (1931–2020).

Gedeeltelijk Oosterse filosofie, gedeeltelijk western met revolverhelden: Quick Billy ontvouwt zich als een “horse opera in vier delen” — een poëtische meditatie over de overgang van leven naar dood. 

Baillie verweeft abstracte cinema met lyrische documentaire. Een eerbetoon aan de stomme westerns. Het resultaat is een onmiskenbaar visueel meesterwerk. De manier waarop Baillie beelden in elkaar laat overvloeien is ronduit verbluffend — bijna ongelooflijk — en waarschijnlijk ongezien in de filmgeschiedenis. Hij heft de grens tussen pure abstractie en representatie volledig op, wat leidt tot een rijk palet aan emoties: van overdonderende schoonheid en ontzag tot momenten van angst en zelfs humor.

‘’Quick Billy bekroont tien jaar van Baillie’s lyrische en pastorale filmesthetiek. (...) Hij heeft hiermee misschien zijn meest volledige en bevredigende film gerealiseerd — een werk dat, door zijn mysterieuze openheid, toelaat dat we er onze eigen onvoltooide delen in projecteren. (...) Ik verwacht niet dat plots grote massa’s naar het Whitney Museum of American Art zullen stormen om Quick Billy te zien. Ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat het gros van het filmpubliek nog steeds ronddoolt in de gangen van het eeuwige Hollywood. De kunst van Bruce Baillie is er voor de gelukkige, of de rijpe, enkeling.’’
> Jonas Mekas