Valentina Medda

'The Last Lamentation' is een begrafenisritueel voor de Middellandse Zee. Die wordt gezien als een plaats van wachten en heengaan, ze is de belichaming van een afwezigheid en een opslagplaats van lijken. De film vertelt over de tragedie van de zee door middel van een hypnotiserende vocale en choreografische partituur die rituele codes herwerkt tot hedendaagse, abstracte vormen. De krachtige aanwezigheid van 12 huilende vrouwen, gekleed in zwart en staande bij de zee, maakt de afwezigheid van de doden daarentegen tastbaarder en laat hun verstomde stemmen exploderen.

In de woorden van Maria Paola Zedda "Far from performance documentation, as from narrative film, the video work is an abstract narrative where the relationship between body, pathos, and landscape is layered by systems of absence and presence.  The work seems to look at different registers that recover the suspense, estrangement, and uncanny of Tarkovskian cinematography, tinging it with oriental tints that refer to the abstraction and image composition of certain Iranian cinema. Slowness is not attitude but dramaturgical tension, suspension, an imaginative stream that lets detail and tangentiality speak, and traces the coming to light of absence and the chorality of ritual."