Holly

Zeven jaar nadat ze met het internationaal bejubelde Home de Publieksprijs en de Georges Delerue Award voor Beste Muziek won, keert regisseur Fien Troch terug naar Gent met dit intrigerende portret dat zich weigert te laten definiëren en zich losrukt van alle vergelijkingen. Al van bij haar debuut Een ander zijn geluk (2005) en het daaropvolgende Unspoken (2008) - beide over een onuitsprekelijk verlies - was duidelijk dat Troch over een unieke filmstem beschikt. Met Kid (2012) en Home deed ze meer dan bevestigen, ze bouwde voort op haar fascinatie voor enerzijds de complexe emoties van kinderen en jongeren, en anderzijds de wijze waarop we als mens omgaan met de zwarte kantjes. Holly is dan ook een indringende studie van collectieve traumabeleving en van onze nood om in iets of iemand te geloven als het even moeilijk gaat. Net als haar vorige films durft Holly te wringen, zonder in te boeten aan Trochs intuïtieve en sensitieve blik. De fotografie van Frank van den Eeden favoriseert close-ups en vindt eerlijke emoties - van spijt, angst en paniek tot verwarring en wanhoop - terwijl Troch beetje bij beetje de donkerte toelaat en laat versmelten met haar personages. Dat onbehaaglijke, mysterieuze gevoel waar je nauwelijks de vinger op kan leggen, sluipt dankzij de montage van Nico Leunen de film binnen. Gooi daar nog de botsende score van Johnny Jewel tegenaan en de straffe vertolking van de in Venetië bekroonde nieuwkomer Cathalina Geeraerts en je begrijpt waarom Holly mocht meedingen naar de Gouden Leeuw in Venetië.