RUISKAMER: Lea Bertucci / Chuck Roth

Over Lea Bertucci

Lea Bertucci is een experimentele artiest, componist en performer wiens werk de wisselwerking tussen akoestische fenomenen en biologische resonantie verkent. Naast haar jarenlange ervaring met houtblazers, maakt ze in haar werk gebruik van ruimtelijke luidsprekeropstellingen, radicale methoden van vrije improvisatie en creatief misbruik van audiotechnologie. De laatste jaren heeft ze haar projecten uitgebreid naar locatiespecifieke en ruimtelijk bewuste projecten die nieuwe toegangspunten tot architectuur creëren. Haar benadering van muziek wordt gekenmerkt door dichte massa's aanhoudende dissonantie en een fascinatie voor de akoestische kern van alledaagse ervaringen.

Haar discografie overbrugt meer dan een decennium, met acht volledige soloalbums en een aantal samenwerkingsprojecten. In 2018 en 2019 bracht ze de soloalbums Metal Aether en Resonant Field uit op NNA Tapes, waarna ze haar eigen label Cibachrome Editions oprichtte, met A Visible Length of Light uit 2021 als eerste release, gevolgd door Murmurations uit 2022, een duo-album met Ben Vida.

Over Chuck Roth

De muziek van Chuck Roth fladdert. De onderzoekende stijl van de in New York gevestigde gitarist bouwt voort op golvende patronen die de fysieke eigenschappen van zijn instrument centraal stellen en hem meevoeren waar ze hem ook maar brengen. watergh0st songs, zijn debuut bij Palilalia, verzamelt nummers uit de afgelopen vijf jaar en biedt een intieme momentopname van zijn muziek, die put uit een eclectische achtergrond in klassieke gitaar, elektronische muziek en improvisatie.

Hoewel de muziek van Roth vaak vrij direct aanvoelt, schuilt er een dromerigheid in. Zijn teksten voelen niet te warm of te koud aan, maar hebben juist een weemoedigheid en melancholie over het leven van dag tot dag. Zijn verkennende stijl versterkt de teksten en geeft de muziek een gevoel van ennui, net als zijn focus op textuur. Elk nummer heeft een andere structuur: “Bunny Hop” ontvouwt zich als een eekhoorn die van tak naar tak springt, terwijl “Private Boy” een langzamere aanpak heeft en groeit vanuit vertraagde harmonieën die bijna klinken als strijkinstrumenten. Zijn texturen variëren van metaalachtig en stekelig tot zacht en vederlicht, en evolueren met zachtheid. Het gaat erom dat je ergens anders eindigt dan waar je begon, en kijkt naar de noten die ertussen vallen.