Het TheaterFestival

Wat als theater de dood kon overwinnen? Met 'No Yogurt for the Dead' tracht de wereldberoemde regisseur Tiago Rodrigues de laatste woorden van zijn vader te verbeelden.

In No Yogurt for the Dead laat Tiago Rodrigues, artistiek directeur van Festival d'Avignon, zich inspireren door een waargebeurd verhaal over zijn vader. Rogério Rodrigues, een gerespecteerd Portugees journalist, begon in zijn laatste dagen in het ziekenhuis een krantenartikel neer te pennen. Elke dag schreef zijn vader in zijn notitieboekje aan een verhaal over zijn ervaringen als terminale patiënt. Zowel Tiago als zijn vader wist dat dit zijn laatste artikel zou zijn.

Toen zijn vader overleed, opende Tiago Rodrigues het notitieboekje. Het bevatte slechts een paar lijnen en stippen, een paar krabbels, zoals de abstracte tekeningen van een kleuter. Nu wil Rodrigues de ongeschreven pagina's van zijn vaders laatste werk verbeelden. Door herinneringen, liedjes of fragmenten van zijn vaders geschriften te mengen, bouwt Rodrigues aan een voorstelling die een kleine overwinning op de dood wenst te zijn.

Na Miet Warlop, Angélica Liddell, Tim Etchells, Faustin Linyekula en Milo Rau is Tiago Rodrigues de nieuwste gevierde regisseur die door NTGent wordt uitgenodigd om deel te nemen aan de prestigieuze reeks Histoire(s) du Théâtre.

In zijn voorstelling is elke scène een speelse variatie op het thema afscheid. Het podium vormt een surreëel landschap waar ziekenhuisbedden over een ijzige zee glijden, als metafoor voor het tumult van het leven. Met muziek en poëzie als de grammatica van een theater dat zelfs in de droevigste verhalen redenen vindt voor vreugde.

Het TheaterFestival opent feestelijk het seizoen met de States of the Future. Een avond waarop de podiumkunstensector samenkomt, ideeën deelt en vooruitblikt op mogelijkheden binnen het veld.

De avond start om 17u30 met een welkomstwoord van Nora Mahammed (directeur van hTF), gevolgd door een speech van minister Caroline Gennez. De jury gaat dan kort in gesprek over opvallende tendensen uit het veld en tot slot volgen de twee States of the Future: twee inspirerende toespraken van stemmen uit het podiumkunstenlandschap. In 2025 worden deze speeches gegeven door Yahmani Blackman, een veelzijdige theatermaker die persoonlijke verhalen verbindt met maatschappelijke en filosofische thema’s, en Jozef Wouters, een scenograaf en theatermaker die met zijn Decoratelier op het snijvlak van ruimte, verbeelding en performance baanbrekend werk maakt dat de grenzen van theater herdefinieert.

Achteraf kan je nog even blijven op de receptie voor een drankje en een gesprek over de toespraken, powered by Sabam.

Iedereen is welkom, maar reserveren is verplicht!

Bij je reservatie kan je ervoor kiezen om te doneren aan Ashtar Theatre, een toonaangevend Palestijns theater met een wereldwijde blik. Sinds 1991 inspireert ASHTAR jongeren met intensieve theatertrainingen die niet alleen acteertalent ontwikkelen, maar ook leiderschap, communicatie en zelfvertrouwen versterken.

Via mobiele voorstellingen bereikt ASHTAR ook afgelegen gemeenschappen, zodat niemand wordt buitengesloten. Met hun unieke Forum Theatre moedigen ze actief maatschappelijk debat en verandering aan, een krachtig instrument voor democratie en betrokkenheid.

My Body as a Commodity is een broeierige muzikale trip die de grenzen van fictie aftast. Onder high energy live percussie onderzoekt theatermaker Anne-Laure Vandeputte in welke narratieven onze lichamen - al dan niet bewust - worden ingeschreven.

Ze ontmoet een regisseur die het over sterke vrouwen wil hebben.
Ze ontmoet een man die zich afvraagt of hij in de show voorkomt.
Ze ontmoet een sekswerker in Berlijn en bombardeert haar tot haar own personal jesus.

Samen met muzikant Andrew van Ostade brengt Vandeputte een monologue-on-beats die het narratief over lichamelijk trauma bevraagt en uitdaagt. 

Na een grote invasie in 2002 reisde een Duitse kunstenaar naar Jenin om samen met de  kinderen van de stad een kunstwerk te maken. Ze bouwden een vijf meter hoog paard van  metalen brokstukken en puin. Het paard is een Arabisch symbool van vrijheid. Daarom  plaatsten de inwoners van Jenin dit standbeeld in het centrum van de stad waar het 20 jaar  lang stond. Het stond symbool voor hoop en verzet. Als in oktober 2023 een Israëlische  bulldozer het paard van zijn plaats rukt en wegrijdt, vraagt Alaa zich af: Wat is er met het  paard gebeurd? Is het gearresteerd? En heeft het toen verteld over de dag dat Alaa samen  met Ahmed op het paard probeerde te rijden? Uit brokstukken van herinneringen bouwt  Alaa een nieuw paard, aangevuld met een enorme dosis humor en verbeelding. Een indrukwekkend verhaal over de veerkracht die de verbeelding meebrengt.

In Haribo Kimchi bevinden we ons in een pojangmacha, een van de typische snackbars die ’s nachts te vinden zijn in de straten van Zuid-Korea. Daar ontmoeten we drie personages - een slak, een gummibeertje en een paling - die ons meenemen op een culinaire reis en voeding verkennen als toevluchtsoord voor zij die vervreemd zijn van hun cultuur. In een reeks intieme en absurdistische anekdotes vertellen ze over de evolutie van de kimchicultuur, de zure pijn van onvervalst racisme, de schaamte van proberen op te gaan in de menigte, en de diepe umamismaak van thuis.

Na zijn Hamartia Trilogy (2021), waarin het verregaande imperialisme in Oost-Azië werd onderzocht, is de Zuid-Koreaanse theatermaker en componist Jaha Koo terug met zijn nieuwste creatie. In een hybride stijl die muziek, geavanceerde video en robotperformers combineert, reflecteert de kunstenaar op culturele assimilatie met al haar conflicten en paradoxen. In een bijzondere voorstelling die met alle zintuigen speelt, serveert hij persoonlijke verhalen, gemarineerd in zoetzure melancholie.

In den beginne was het woord. En het eind was zoek. In dit concert van zinnen neemt Manu van Kersbergen de taal als vertrekpunt. Taal als collectief archief. Taal als sleutel. En ook: taal als tool om de werkelijkheid naar je hand te zetten.

In De Herontdekking van de Hemel vindt Manu niet alleen zichzelf opnieuw uit, als artiest, maar ook zijn gereedschap. Woorden hebben namelijk waarde bij de wording van onze wereld. Ze verbinden ons, maar drijven ons ook vaak uit elkaar. 

Deze Herontdekking is een intensieve crossover tussen woordkunst en compositie. Ontwikkeld door Manu en muziekcollectief .multibeat. Een experimentele zoektocht naar een nieuwe taal.

Manu is met dit werk genomineerd voor de Annie M.G. Schmidtprijs. De voorstelling is geselecteerd door de Theaterjury (2025). 

Rena is veertien. Ze verwacht niets van het leven, niets van zichzelf, niets van school. En dat mag iedereen weten. Ze bepaalt de sfeer in de klas, ze is luid en brutaal. Tot in het midden van het schooljaar een nieuwe leerling in de klas komt, die na enkele maanden even plots weer verdwijnt: Fatilou. Sindsdien is er iets veranderd in de klas. Het meest nog voor Rena. 

Wat als je hele universum plots op zijn kop staat en je eindelijk echt gezien wordt? Rena probeert te vatten wat haar overkwam en maakt samen met haar klas Maatschappij en Welzijn een film over Fatilou, het meisje dat verscheen en verdween. 

In deze eerste solovoorstelling wist de choreograaf het systemisch geweld dat hij zelf heeft ervaren om te zetten in krachtig en uniek performatief materiaal, ontwikkeld met behulp van de De Caelo-techniek. Deze techniek, door de artiest zelf ontwikkeld, geeft een belangrijke plaats aan emotionele intelligentie, gesitueerde kennis en improvisatie. Daarnaast maakt ze gebruik van astrologische hulpmiddelen, zoals sterrenkaarten, om te onderzoeken hoe de stand van de sterren ons iets kan vertellen over ons lichaam.

Ontdek een plek waar de tijd niet langer de baas is.

Hang je haast aan een haak,
berg je zorgen op voor morgen.
Open de poorten van je oren
en treed binnen in een wereld,
van lang geleden, en toch van nu.
Hoor het ritme en de melodie van oude en nieuwe verhalen.

Mensen hebben elkaar altijd verhalen verteld. Om de wereld te begrijpen, om niet te vergeten en om levenslessen mee te geven.

Aminata Demba treedt in de voetsporen van de West-Afrikaanse verhalenvertellers – de griots. Ze kruipt in de huid van een kind met een hoofd vol kleine en grote vragen. Haar zoektocht naar antwoorden wordt een avontuur waarbij ze ook zichzelf ontdekt. Ga mee op een reis naar de diepten van de tijd. Een reis vol wonderbaarlijke ontmoetingen: een nijlpaard met stress en een olifant met jeuk, gastvrije tantes, een verliefde geitenbok, een onbetrouwbare kraai… Een muzikale trip, met niets anders op zak dan een handvol moed en levenslust. 

Amadou is een lofzang op de kunst van het vertellen en de bezwerende muziek die daarbij hoort.

Deze vertelling is geïnspireerd op het werk van de Malinese auteur Amadou Hampâté Bâ die de mythische, orale verhalen uit het collectieve geheugen van het Peulvolk verzamelde en neerschreef.  

Iemand moet dag in dag uit dezelfde ballen in dezelfde bak mikken, en niemand weet eigenlijk waarom. In plaats van de muren op Iemand te laten afkomen, begint die ertegen te gooien. Door de ballen steeds nieuwe banen te laten afleggen doorheen de ruimte, probeert Iemand om aan de kleurloze eentonigheid te ontsnappen. Wanneer dat lukt, ontstaat er iets dat je pure magie zou kunnen noemen. 

Voor Ballroom neem je plaats in een omgebouwde vrachtwagen. Binnenin neemt jongleur Stijn Grupping je dankzij heel veel oefenen en een beetje magie mee in een ongelofelijke dans van botsballen. Een woordloze trip voor dagdromers.

Vijf hondjes besnuffelen elkaar, stoeien en spelen.

Ze draaien in rondjes achter elkaar aan en zoeken hun plek in de roedel. Ze bakenen hun territorium af.

In het midden ligt hun baasje, Poppy. Die ligt daar wel heel veel ruimte in te palmen. Het wordt tijd dat Poppy plaats maakt en de hondjes de touwtjes in handen nemen...

PUPPY/POPPY is energiek figurentheater met vijf spelers die een reusachtige pop manipuleren. Een voorstelling over spelen, je plaats zoeken in de groep, leiden en volgen. Trekken en duwen. Over (ruimte) geven en nemen. Een ondeugende voorstelling die het jonge publiek uitdaagt en knipoogt naar de volwassenen.

In Revolutionary Road leren we April en Frank Wheeler kennen, alsook een aantal vrienden en collega’s. April en Frank zijn een prachtig koppel. Het leven lacht hen toe: huis, tuin, kinderen, werk… en liefde, zoveel liefde. Ze hebben het allemaal. Ze durven groot te dromen en zijn vastbesloten om het leven voluit te leven. Om niet te verzanden in een benepen burgerlijk bestaan in een maatschappij waarin conformiteit het hoogste goed is geworden, vatten ze het radicale plan op om alles achter te laten en naar Parijs te verhuizen en daar een nieuw te beginnen. Maar ze worden ingehaald door de realiteit en hun droom wordt vertrappeld. Uit frustratie om hun kapotgeslagen droom richten ze hun pijlen op elkaar, waardoor hun liefde verandert in een nachtmerrie.

Na het onderzoek rond Ingmar Bergman met Infidèles, de voorstelling van STAN en De Roovers uit 2018, zoeken we met Revolutionary Road van Richard Yates verder het gebied op van het menselijk falen. Het boek belichaamt de queeste naar vrijheid en onbaatzuchtige liefde en de onmetelijke kracht en moed die nodig is om een leven radicaal te veranderen. In de toneelversie zullen deze krachtlijnen nog duidelijker uit de verf komen. Meer dan in Infidèles is er in dit verhaal naast het relationele aspect ook een uitgesproken sociale en politieke dimensie waardoor het ook een meedogenloze kritiek wordt op het verstikkende en geestdodende karakter van maatschappelijke verwachtingen en laat zien hoe moeilijk het is om daaraan te ontsnappen. Het mag zich dan wel afspelen in het Amerika van de jaren vijftig, dit verhaal legt voor ons een duidelijke brug naar de westerse samenleving van vandaag. Denk aan de uniformisering van de gedachte, de neo-liberale revolutie, de ‘doe maar normaal’-revolutie van een land als Nederland of de nog steeds welig tierende angst en afkeer van ‘de andere’ in ons eigen land. Revolutionary Road is een verhaal over de leugenachtigheid van huiselijk geluk, over schijnbare harmonie waarachter een wereld van wanhoop schuilt, over liefde die zich uit onmacht gaandeweg tegen de ander richt, over wat je eigenlijk denkt en wat je vervolgens zegt, over wie je zou willen zijn en wie je uiteindelijk bent, over aan alles willen ontsnappen, maar niet aan jezelf kunnen ontkomen, over revolutie willen ontketenen maar verdwalen in je eigen hoofd.

Twee jonge spelers Ivana Noa (masterstudent conservatorium Antwerpen) en Flor Van Severen (Wolf Wolf, Camping Sunset) nemen de rollen van April en Frank Wheeler voor hun rekening, Jolente De Keersmaeker en Robby Cleiren spelen alle andere rollen. Twee generaties van spelers met een grote liefde voor tekst willen een huis clos creëren waarin ze elkaar te lijf gaan met de messcherpe dialogen van Richard Yates. Iets tussen Who’s afraid of Virginia Woolf en een strijkkwartet van Dmitri Sjostakovitsj.

Mystica is een ritueel geïnspireerd door vrouwelijke mystici uit de 8e-16e eeuw. Beetje bij beetje schrapen we de abstracte laag van hun namen weg, en brengen we ze als vrouwen van vlees en bloed naar het hier en nu.

Zwevende haarhangers en  koorleden brengen polyfone gezangen, als een gemeenschap die telkens weer een gedeelde taal leert spreken. De teksten van verschillende mystici, waaronder die van Hildegard von Bingen, Sun Bu’er, Mirabai en Rabia al-Basra, worden herschreven en teruggebracht naar het heden, omdat ze ons ook vandaag nog dingen kunnen bijleren, in een wereld die meer dan ooit raast. 

Mystica is een voorstelling van Muziektheater Transparant en MOVEDBYMATTER onder leiding van maker en acteur Kasper Vandenberghe, die circus en muziektheater samenbrengt. Aan de hand van nieuwe muziek, gecomponeerd door Timo Tembuyser en Jens Bouttery, gaan de haarhangers en koorleden fysiek op zoek naar het bouwen van een spirituele microkosmos waarin alles en iedereen met elkaar in verbinding staat. Mystica is een zoektocht naar de verloren onderstroom van mystieke energie in onze samenleving. Geen escapade, maar een voorstelling waarin de gemeenschap centraal staat.

Imagine. Een sci-fi wereld die wordt gevormd door het muzikale genre van reggaeton, de urban dance perreo, de taalkundige ervaring van het dagelijks leven door een beperkt begrip van het Engels, en de historische band van Midden-Amerika met de export van exotische vruchten. 

Dit is de wereld die Flesh can’t can’  t  not’t ‘tis flesh h… oproept, een multisensoriële voorstelling die live muziek, projectie van tekst, dans en beeldhouwwerk vermengt. Twee brandende lichamen leiden ons door de landschappen van een vreemde wereld, om de bitterzoete ondernemingen van de migratie tussen de Global South en Global North en om een deel van de geschiedenissen in de Midden-Amerikaanse regio te traceren.

In de voorstelling Zero Feet Away onderzoeken theatermakers Tibau Beirnaert & Laurens Aneca de rol van hookup apps. Ze kijken naar hoe deze apps zowel de mogelijkheden als de beperkingen van moderne technologie laten zien. Ze vragen zich af of de apps kunnen bijdragen aan een nieuw regime van verlangens en of ze traditionele, heteronormatieve structuren kunnen doorbreken.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van een shapeshifter die hunkert naar seks en intimiteit. Om deze te ervaren, maakt het wezen gebruik van hookup apps. Vindt de shapeshifter, die louter spiegelt wat anderen van hen verlangen, uiteindelijk hun eigen vorm(en)?

60 degrees of separation is een uitnodiging om je te laten vervoeren in het plezier van collectiviteit. Geleid door het stuwende geluid van een drummer nemen twee circusperformers je mee doorheen een onderzoek naar de intimiteit van circustechnische bewegingen. Hangend aan één arm in de lucht houden de acrobaten afwisselend elkaars vrije hand vast en zoeken naar de jouwe. Dankzij jou kunnen hun indrukwekkende trucs worden uitgevoerd. 6 degrees of separation is de naam van de theorie die zegt dat je maximaal 6 handdrukken verwijderd bent van elke andere persoon in de wereld.

60 graden is ongeveer de hoek die nodig is om iemand van de grond te tillen - al trekkend aan de ene hand, wanneer die met het andere hand in de aerial strap hangt. 60 degrees of separation is de combinatie van beide en de naam van deze circusvoorstelling.

Na de break-up met haar lief ontdekt Lulu een zwart gat in haar kamer. Het is niet zo groot, maar toch zuigt het alles op en spuwt het dan weer uit. Ze raakt verstrikt in een draaikolk van herinneringen, dromen en verwarrende gevoelens.

Toch moet ze nog steeds opstaan. Ontbijten met haar slaperige alien-vader. Getuige zijn van de dagelijkse horrorshow die haar ‘school’ moet voorstellen. Alles gaat gewoon door, terwijl Lulu lijkt vast te zitten in de tijd.

In ‘INFINITY FOREVER’ onderzoeken Mats Vandroogenbroeck, Jonas Baeke en Maria Magdalena de Cort op muzikale wijze het plotse gevoel dat alles verdwenen is, ook al draait de wereld gewoon verder. Maar Lulu kan enkel in de tegengestelde richting bewegen. Ze ziet alles opnieuw en opnieuw en opnieuw voorbijflitsen: de verwarde blik in de ogen van haar ex, het ontstaan van het heelal en alle woorden die ze nog tegen hem had willen zeggen.

Mats en Jonas, makers van de geprezen theatervoorstelling ‘Bambiraptor’, experimenteren in deze nieuwe voorstelling samen met Maria Magdalena opnieuw met taal en beeld. Ze proberen vat te krijgen op het moment waarop woorden tekortschieten om een veel te groot gevoel te beschrijven: een gebroken hart.

In [meeuw] wordt voor het eerst een repertoiretekst in zijn geheel vertaald en gespeeld in Vlaamse Gebarentaal, door een gemengde cast van dove en horende toneelspelers. 

Uitgangspunt is De Meeuw (1896) van Anton Tsjechov, een van de grootste en tederste theaterteksten uit de literatuurgeschiedenis over een zoekende jeugd met nieuwe ideeën en een oudere generatie die zich daardoor bedreigd voelt. Een vertelling over de hang naar het verleden en het verlangen naar een vrij leven; verteld vanuit het perspectief van drie verschillende generaties. Liefde en verlangen als verwoestende drijfveer tijdens een familiereünie. Een komedie in vier bedrijven, zo benoemde de Russische schrijver het zelf. 

[meeuw] is een ontmoeting met spelers uit de Vlaamse dovengemeenschap met VGT als moedertaal. De cast bestaat uit een mix van drie dove en vijf horende spelers: Yousra Boukantar, Sofie Decleir, Tom Dewispelaere, Lobke Leirens, Lut Reysen, Willy Thomas, Serge Vlerick en Yana Wuytens. Samen gaan ze op zoek naar een gemeenschappelijke taal: het gebaar. 

Acht jaar geleden maakte een theatercollectief een legendarische sitcom, met een al even legendarisch open einde. Nu komt de vriendengroep opnieuw bijeen om een vervolg te breien aan hun culthit.

DE SITCOM is een schizofrene tragikomedie waarin acteurs hun eigen tragische levens spelen, maar dan als grap. Het is ook de making-of van die sitcom, inclusief de liefdes, de breuken, het wantrouwen, de voorzichtige toenaderingspogingen, het verraad en de hoop, altijd, op alsnog een happy ending.

Bruxelles, I Will Make You Mine is een solo-theaterstuk dat het portret schetst van Afrikaanse migranten die "legaal" zijn, maar geconfronteerd worden met de Belgische administratie. Het stuk speelt zich af in een gemeentehuis (Commune) en biedt een intieme inkijk in de onzichtbare bagage van deze bewoners: hun frustraties, hun hoop en hun dagelijkse strijd.

In de Commune zijn de administratieve procedures slechts een glazen wand waardoor men een glimp opvangt van de identiteit van deze immigranten, zonder het ooit echt te begrijpen.

Deze voorstelling verkent de verhalen achter het papierwerk: de identiteitsvragen, de weg naar de Belgische nationaliteit en vooral de reden waarom we van Brussel houden, deze stad van migranten.