Noor Aburafeh

De film draait om de mythologieën rond zout en de geschiedenis ervan, die lange tijd verweven is geweest met honger. Zout is gebruikt om voedsel te conserveren tijdens schaarste en was van vitaal belang tijdens hongersnoden—natuurlijk of door de mens gemaakt—zoals in het late Ottomaanse Palestina onder Britse kolonialisme, en vandaag de dag in Gaza onder Israëlische genocide. 

Beelden van de Dode Zee in Jericho, Palestina, zijn verweven met archieffragmenten. Een wiegelied, geïnspireerd door Marokkaanse liederen uit wat bekend stond als Het Jaar van de Honger/Het Jaar van de Sprinkhaan, put uit een regionale literaire traditie die belofte gebruikt om de ochtend dichterbij te roepen. 

Gezongen voor kinderen voor het slapengaan, verzachtten deze liederen hun honger terwijl stenen werden gekookt als een belofte van een toekomstige maaltijd.