Claudio Simonetti's Goblin x 'Profondo Rosso'

Hoewel ook namen als Mario Bava, Sergio Corbucci en Lucio Fulci klassiekers afleverden binnen het giallo-genre, is het zonder discussie Dario Argento die er zijn stempel het diepst in drukte. Niemand choreografeert een brutale moordpartij zo flamboyant, zo kinetisch en tegelijk zo oogverblindend als hij.

Profondo Rosso is Argento’s meesterproef na zijn giallo-trilogie The Bird with the Crystal Plumage (1970), The Cat o’ Nine Tails (1971) en Four Flies on Grey Velvet (1972) – alle drie met muziek van Ennio Morricone. Maar met Profondo Rosso voegt hij daar een ongeziene visuele flair, een voor het genre opvallend coherente plot én een nieuwe muzikale signatuur aan toe.

Want dit is ook het begin van zijn langlopende samenwerking met de Italiaanse progrockband Goblin. Hun enerverende mix van jazzrock, psychedelica en occulte invloeden past perfect bij Argento’s uitzinnige moordfantasieën. Het verhaal wil dat Argento Goblin ontdekte tijdens een optreden en toetsenist Claudio Simonetti vroeg om ‘een paar nummers’ te maken. Die leverde prompt twee afgewerkte tracks af – op één nacht tijd. De regisseur was verkocht en vroeg meteen de volledige soundtrack.

Het bleek een gouden zet. De gothische synths en pompende baslijnen van het titelnummer, de jazzy tegendraadsheid van Death Dies (later nog gesampled door Beck) en het hypnotische Mad Puppet tillen de film naar cultstatus. Goblin zou uitgroeien tot vaste soundtrackpartner van Argento (Suspiria, Tenebrae...), en een bron van inspiratie voor acts als Air, Justice en Zombi.

Simonetti bleef componeren voor horrorfilms, stelde een nieuwe bezetting van Goblin samen, en toert sindsdien de wereld rond met live scores. Het is al de derde keer dat Claudio Simonetti’s Goblin bij ons te gast is, na eerdere triomftochten met Suspiria en Dawn of the Dead. Deze keer brengen ze een van hun absolute meesterwerken mee.

Of zoals Slant Magazine het samenvatte:

““Deep Red is a riveting thriller whose secrets unravel like Freudian fever dreams. Its killer is everywhere, the camera all-seeing, and the claustrophobia is etched into every frame.”